Sarah-Ana-Purna

Sarah-Ana-Purna

Ah yeah. Yes we can! Het feit dat je dit verslag aan het lezen bent betekent dat wij de vier dagen in de Himalaya overleefd hebben!

Even een klein sprongetje terug in de tijd; afgelopen maandag zijn we met de taxi naar Nayapul gebracht door Harry (hij heet eigenlijk Hari, maar dit klinkt leuker ;)) Nayapul was ons (en voor vele anderen) begin voor onze trek door het Anapurna gebergte.

Het Anapurna gebergte is onderdeel van het Himalyagebergte en wordt gekenmerkt door, het zal je verbazen, de Anapurna! Deze berg bestaat niet uit slechts één top (zoals bijvoorbeeld de Kilimanjaro) maar uit diverse (sub)toppen waarvan de ‘hoofd’top een duizelingwekkende hoogte bereikt van ??? meter. Deze top is in de hele geschiedenis slechts door vier mensen bedwongen!! Daarnaast zijn er nog een paar andere toppen in de gebergte die erg kenmerkend zijn zoals de ‘Fish-tail-mountain’ ofwel de Machhu Puchhre (niet te verwarren met dat ding in Peru).

Je kunt in dit gebied diverse wandeltochten doen varierend van enkele dagen tot enkele weken! Je kunt het zo gek maken als je zelf wilt. Voor de tocht die wij hebben gedaan, heb je niet echt een gids nodig; je volgt gewoon de paden en met behulp van een kaart kun je bijhouden welk dorpje je gaat tegenkomen en hoe lang het ongeveer lopen is. Wil je echt wat dieper in het gebied gaan, dan zal een gids wel wat noodzakelijker zijn. Maar de ‘Poonhill’-trek bleek voor ons al een ruim voldoende uitdaging te zijn ;)

Goed, Nayapul. Daar moesten we nog even wat administratieve dingetjes regelen; ze willen uiteraard weten waar je heengaat en hoe lang, in case of emergency. Wel zo prettig! Met allebei een rugtasje (Eastpack) met voornamelijk kleren tegen de kou en mijn gitaar zijn we van Nayapul naar Tikhedunga gelopen. Dat was allemaal redelijk vlak dus goed te doen. Vervolgens zijn we van Tikhedunga naar Ulleri gelopen. Hemelsbreed is dat niet zo ver; er zit alleen een trappetje tussen van ongeveer 3400 treden. En dat was wel even een klap in het gezicht! Het welkom-bord van Ulleri was dan ook erg fijn om te zien. Je hebt daar allemaal guesthousjes die in het hoog seizoen waarschijnlijk vol zitten met trekkers. Maar in deze periode is het bijzonder rustig. Heerlijk! Ons guesthousje werd gerund door een kleine Nepalees met een bochel (hij leek op dat mannetje uit southpark die steeds zegt “your words are like weapons”) die ons steeds televisie liet kijken. Zo hebben we een wedstrijd van Arsenal – Manchester city zitten kijken en klassieke worstelmatches van WWF. Verder hebben we ook een (live) volleybal wedstrijd zitten kijken in het dorpje (beneden verkopen ze waarschijnlijk volleyballen).

Vanwege de dekselse trap waren we behoorlijk kapot en zijn lekker vroeg gaan slapen. De volgende dag daarom dus vroeg wakker geworden en onze tocht voortgezet. Na nog meer treden (gelukkig wat meer verdeeld) en bergjungle te hebben bedwongen, zijn we in de middag in Ghorepani aangekomen; vergelijkbaar met Ulleri. Hier hebben we een beetje gesocialised met een stelletje uit Valencia. (even een klein zijspoortje: Zij vertelden mij over een revolutie in Ijsland die onlangs heeft plaatsgevonden; waarschijnlijk naar aanleiding van het Ice Save gebeuren. Heb ik dit soms gemist of is dit helemaal niet in de media geweest?).

Op de derde dag van onze tocht zijn wij heel vroeg opgestaan om de zonsopgang vanaf Poonhill te aanschouwen. En het is ongeveer een uurtje bergopwaarts om de top te bereiken dus zijn we in het pikkedonker met hoofdlampies op vertrokken. En hier was het misschien toch wel handig geweest om een gids te hebben... Er was namelijk een afslag naar Poonhill die niet was aangegeven. Dus wij volgden het ‘hoofd’pad die maar naar beneden ging in plaats van naar boven. Omdat we het Valenciaanse stelletje daar ook ergens tegenkwamen en ik (Fox) vond dat we een valleitje door moesten gaan, zijn we nog een tijdje (half uur) bergafwaarts gegaan... Toen we bij de uitgang van het dorpje kwamen en dit wel heel raar vonden zijn we weer terug naar boven gesjokt. En daar bleek al gauw waar we verkeerd waren gegaan... Onze energie reserves waren al aardig opgebruikt toen we nog aan de daadwerkelijke klim moesten beginnen. En we hadden nog maar iets van drie kwartier om de top te bereiken. Ik heb twee eigenschappen van Saar heel duidelijk naar voren zien komen: Koppigheid en volhardendheid! (schijnt ze niet van een vreemde te hebben...) En dat bleek voldoende te zijn om, op de minuut af, de top te bereiken en de zonsopgang te aanschouwen! Wauw! Een bijzondere prestatie en ervaring in één!

Ons doel was om vanaf Poonhill naar Ghandruk te wandelen maar dat bleek een brug te ver. We hebben het gered tot een piepklein dorpje vlak vóór Ghandruk - Baishi Kharkha. Midden in de ongerepte natuur En daar vonden we toevlucht bij een guesthouse wat gerund werd door een heel schattig vrouwtje die al 24 jaar in de bergen woonde en beweerde in die periode nog nooit ziek te zijn geweest. Dat was een heel hartelijk bezoek.

De laatse (vierde) dag gingen we er eigenlijk vanuit dat we nog niet onze bestemming zouden bereiken. Maar na een paar flinke trappen, werden we eindelijk getrakteerd op (redelijk) gelijkvloerse paden waardoor we eindelijk eens flink konden doorstappen. Dat was wel weer een flinke inspanning; vooral ook omdat onze beentjes begonnen te wankelen (spierpijn en pijntjes in de knie). Maar rond drie uur smiddags hadden we het rondje afgemaakt en zijn we in Nayapul ge-eindigd. De foto’s (zie onder) zullen dit verhaal verder compleet maken.

Nu dus weer terug in Pokhara waar het de daaropvolgende nacht begon te regenen en onweren. Tot nu toe hadden we alleen maar kalm weer meegemaakt in Nepal (overdag zonnig en ’s-Nachts wel fris). Toen we de bergen ingingen, hebben we ook alleen maar lekker weer gehad dus toen we het onweer hoorden, waren we eigenlijk wel heel heel erg blij dat we niet meer in de bergen waren!!

Bij terugkomst werden we overstelpt met berichten uit Nederland. Het filmpje van David en Wessel in de sneeuw was echt super! Dank je pa!

Maar het ziet er nu wel een beetje naar uit dat we de 11 stedentocht gaan missen... Potverdorie!!! We gaan proberen of we het ergens kunnen zien (via internet) maar waarschijnlijk zijjn we op dat moment in Bhutan en volgens mij hebben ze daar maar drie computers in het hele land dus ik vrees met grote vrezen.....

Nu nog even chillen in Pokhara; de beentjes een beetje laten herstellen en dan gaan we waarschijnlijk maandag terug naar Kathmandu.

Toedeledokie!