Momofielen!

Zo luitjes! Hier dan ons tweede reisverslag vanuit Pokhara. Maar eerst nog even wat verhalen en feitjes over Kathmandu. Zoals we in het eerdere verslag al hadden geschreven is het vooral ’s-nachts best wel koud (ik (Martijn) slaap steeds met al mijn kleren aan!). Er is nergens verwarming behalve dan de fikkies die de Nepalezen overal en nergens maken. Stelletje pyromanen ;)

De avond van de tweede dag wilden we ergens lekker gaan eten. Maar eerst ‘even’ een drankje drinken in Sam’s bar. Daar heb ik Saar leren schaken en we hadden meteen al een interessant potje. Er waren ook een paar ozzy’s / kiwi’s dus al snel lieten we het schaken voor wat het is en begonnen we die gasten uit te horen over ´what to do´ in Nepal. Eén van die gasten kwam met een leuke anekdote in de categorie van de ´reizende kabouter´ (zie de film ‘Amelie’). Hij was, vlak voordat hij op reis ging, ergens in een winkel een meisje tegengekomen van wie hij haar naam in één keer had geraden (ene ‘Kate’). Hij had zijn eigen naam niet gezegd maar is allemaal kaartjes gaan sturen vanuit verre landen (naar het adres van de winkel) met hele verhalen en wel ondertekend met zijn naam. Hij wist verder niet of zij nog wist van wie het was en of de kaartjes uberhaupt zijn aangekomen, maar het leek hem gewoon een leuke grap. Toen wij aangaven dat we ook wel kaartjes wilden gaan sturen naar Kate ging ie helemaal door het dolle! Hehe ;) Oja, misschien ook wel een leuke titel voor een liedje: Postcards to Kate.

Goed, het moment dat we de bar uitstapten was alles al dicht behalve een 24-uurs hambugertentje. Dat was onze redding ;) En daar kregen we nog een vaag verhaal te horen van een Nepalees die een kaasfabriek in Japan ging beginnen. Hij beweerde alles van kaas te weten maar van Nederlandse kaas had ie nog nooit gehoord...

We hadden trouwens nog een foutje gemaakt bij aankomst. We hadden aangegeven dat we twee weken zouden blijven in Nepal dus ons visum was tot de 22 januari geldig. Alleen kwamen we erachter dat we pas de 24e vliegen naar Bhutan. Dus wij naar een één of ander immigration office. Daar kwamen we om kwart voor 2 aan alleen gingen ze om 2 uur al dicht. Gelukkig was er een ‘aardige’ ambtenaar die ons wel even wilde helpen. We moesten alleen nog wel even een kopietje hebben van ons paspoort; dat kon om de hoek. Maar het apparaat had 10 minuten opwarmtijd nodig (vreemd he?). We konden óf morgen terugkomen óf 15 dollar geven aan die aardige behulpzame ambtenaar en die zou het dan allemaal wel even regelen. We hadden inmiddels al een bus geboekt voor de volgende dag naar Pokhara dus we hadden weinig keus en hebben ons dus flink in onze ..... laten .....

En het mooie komt nog; ik had die dag een reiswekkertje gekocht omdat de bus behoorlijk vroeg zou vertrekken (7:00 vertrok de bus). En die nacht hebben Saar en ik (afzonderlijk) diverse keren op het reiswekkertje zitten kijken of we al op moesten staan, maar die nacht duurde maar zo lang. Totdat ik toch maar eventjes iemand op de gang vroeg hoe laat het nou was. En het was 9:00 uur.... Dus ik heb dat reiswekkertje meteen maar met een mooi boogje weggegooid. Nou ja, shit happens. Toen hebben we besloten om naar Pashu Patinath te gaan. Dit is een tempelcomplex (toegewijd aan Shiva) in Kathmandu waar onder andere openbare crematies langs een rivier plaatsvinden. Aan de overkant hebben we een paar crematies aanschouwd en dat was uiteraard erg indrukwekkend. Het klinkt nogal morbide maar vanwege de kalme sfeer die er hangt heeft het toch niet zo’n negatieve impact. Vooral ook omdat de natuur daar erg aanwezig is; de makaken en vogels zijn bezig met het oppeuzelen van de offers van mensen. De rivier blijft ongehinderd doorstromen en neemt de verbrandingsresten met haar mee. Het kan er ook mee te maken hebben dat dit, tot nu toe, de enige plek is waar geen verkeer mag komen. Wat een verademing!!!

We zijn van Thamel (de wijk waar we verbleven) naar Pashu Patinath gelopen en dat was toch wel een behoorlijke inspanning vanwege al dat verkeer, het stof, de vervuiling en de starende mensen. Saar was al niet helemaal fit en die wandeling was toch net even teveel van het goede dus die was een beetje pips. Desondanks zijn we de volgende ochtend op de bus gestapt (nu wel op tijd ;)) naar Pokhara. Dit dorpje ligt tegen de Himalaya en is erg rustiek. Een verademing ten opzichte van Kathmandu. We hebben inmiddels ook allemaal trekking-gear gekocht voor waarschijnlijk vee te veel maar nog steeds een schijntje ten opzichte van westerse prijzen (mooie nors fees schoenen, jassen, sokken, mutsen, handschoenen) en gaan morgen beginnen aan de Poonhill trek. Dat is een vierdaagse trek in het Anapurna gedeelte en schijnt fantastisch mooi te zijn. Van een collega van Saar (Erik) hebben we gedetailleerde informatie hierover gekregen en daar zijn we erg blij mee. Bedankt!

Bij het volgende reisverslag hopen we dus mooie berg foto’s te kunnen laten zien.

(toelichting op de titel: momo’s zijn een soort hapjes (dumplings) die je op elke hoek van de straat kunt vinden en (meestal) errug lekker!)