De laatste loodjes - Mongolië en Rusland!

In de resterende dagen in Beijing hebben we ons voorbereid voor de treinreis en Siberië. Zo hebben we weer een paar goedkope jassen op de kop getikt. En verder hebben we een beetje rondgehangen met wat mensen die we in ons hostel hebben leren kennen.

Vanuit Beijing is onze treinreis naar Moskou begonnen. Ons eerste traject viel wel mee wat tijd betreft. Ongeveer 6 uur naar de Chinese stad Datong vlakbij de grens van Mongolië. Het was alleen niet erg comfortabel; harde stoelen en volgepropt met chinezen.

Datong oogde vanuit de trein erg desolaat, maar bleek toch wel een historisch centrum te hebben en daardoor toch wel wat charme. We hebben daar in een bijzonder restaurant gegeten (uit 15 honderd nog wat) en hebben daar de ‘wereld’beroemde Datong flower-dumplings gegeten. Nog nooit eerder van gehoord natuurlijk maar wel erg lekker. Verder kwamen we een paar Nederlandse meiden tegen die met de trein naar Beijing gingen en dus net in Siberië en Mongolië waren geweest. Positieve verhalen maar wel erg koud!

De volgende dag zijn we op de trein gestapt naar Ulaanbaatar. Wauw, dat was wel even een verschil met de trein naar Datong. De trein was erg schoon en heel erg rustig. Omdat het zo rustig was kregen we een eigen coupé met vier bedden (2 beneden en 2 boven); erg comfortabel! En dat voor 2e klas! En de uitzichten....... Wauw! Hetzelfde effect als dat je soms urenlang in een kampvuurtje kan staren. Het enige wat dan nog ontbreekt is de verhalende stem van David Attenborough.

Bij de grens met Mongolië hadden we een lange stop. Uiteraard was daar de paspoort controle en de nodige administratie (tig formulieren). Maar ook om een technische reden. Het Chinese spoor is namelijk niet hetzelfde als het Mongolische / Russische spoor. Om door te kunnen rijden, moeten ze de wielen verstellen en dat duurt een paar uur. De wc’s worden dan ook een paar uur op slot gedaan en aangezien we net een paar biertjes op hadden, was dat een hele beproeving voor onze blazen. Je zou zeggen dat je daar rekening mee zou kunnen houden, maar ze vertellen je helemaal niets (ze kunnen ook geen Engels) en je hebt dus geen idee wat er gaat komen. Soms wel wat verwarrend maar toch wel weer grappig.

Het slapen in de trein ging prima. Zelfs Saar heeft, voor haar doen, goed geslapen. En dat nog wel zonder een slaappilletje. Rond een uurtje of één zijn we in Ulaanbaatar aangekomen, de hoofdstad van Mongolië. Het schijnt ook de koudste hoofdstad te zijn van de wereld. Gelukkig boden die in Beijing gekochte jassen genoeg bescherming tegen de kou. Ulaanbaatar lijkt niet echt een identiteit te hebben. Zo is geen gebouw hetzelfde en alles wordt geïmporteerd. Dat komt waarschijnlijk omdat de mongolen van origine nomaden zijn en daardoor bijvoorbeeld geen architectuur hebben ontwikkeld anders dan een tent. De mongolen zelf vonden we ook vrij interessant. Grappig is dat ze er bijvoorbeeld Aziatisch uit zien, maar een taal spreken die nogal Russisch klinkt!

Van Ulaanbaatar zijn we vervolgens op de trein gestapt naar Irkutsk. We deelden de coupé deze keer met Vanessa uit Australië. Zij had vlak voordat we weggingen gefermenteerde paardenmelk gedronken dus die was de hele reis ziek en lag voor pampus. Ondertussen gingen (wederom) de mooiste landschappen voorbij. De grensovergang van Mongolië naar Rusland was overigens nog wel een beproeving. Dat hele traject (dus het verlaten van Mongolië en het binnentreden in Rusland) duurde iets van 10 uur (?!?) en bestond vooral uit wachten en af en toe een controlerondje door de coupé met een douane beambte. Op een gegeven moment werden we één voor één gemaand om te staan waarna een Russische beambte, met het paspoort in zijn hand, ons een half minuutje doordringend ging aanstaren.

Eenmaal aangekomen in Irkutsk, werden we getrakteerd op een fantastische zonsopkomst; een mooi welkom! Het was alleen wel jammer dat we bij aankomst bij het hostel geen deurbel, receptie of ingang konden vinden... Sta je daar met al je spullen met -17 graden. Gelukkig zag ik na wat geklauter door de spijlen iemand ontbijten.

Voor de volgende dag hadden wij een nacht geboekt in een klein dorpje aan het Baikalmeer, want dat schijnt heel bijzonder te zijn. Maar met reizen gaat het helaas (of soms ook gelukkig) niet altijd zoals je wilt dat het gaat. In plaats van een nacht aan het mooie rustieke Baikalmeer heb ik een nacht in het ziekenhuis gelegen. Vanwege voedselvergiftiging nota bene! Heel Azië doorgekomen zonder dat soort ellende en dan hier in Siberië geveld worden door sushi...

Wat echt een hel was, was het vinden van de juiste dokter. We waren eerst naar een soort medisch centrumpje geweest waar een dokter ons doorverwees naar het ziekenhuis voor infecties. Daar zijn we afgezet door een taxi en na vijf minuten rondlopen, kwamen we erachter dat het niet een gebouw is, maar een gigantisch complex van misschien wel 20 à 30 grotendeels verlaten en vervallen gebouwen. En alles in het Russisch natuurlijk. Op een gegeven moment zijn we maar gewoon deuren ingegaan maar steeds kregen we een heel verhaal te horen en werden we doorverwezen. Na ongeveer 15 deuren te hebben gehad (en dus circa 15 keer met handen en voeten uit te leggen wat er aan de hand was) zakte de moed ons in de schoenen. Maar toen ineens werden we ergens naar binnen gelaten en bleek dat we goed zaten. Wat een opluchting!!! De diagnose was wat minder een opluchting; ik moest aan het infuus en in het ziekenhuis blijven. Maar wel weer een hele ervaring. Om de zoveel uur kwam er een zuster binnen met een pilletje of een drankje en een heel verhaal waar ik natuurlijk weer niets van verstond. Maar het heeft gelukkig allemaal geholpen! En wat helemaal bijzonder is, is dat de medische zorg gratis is (tenzij je langer dan drie dagen in het ziekenhuis ligt).

Van Irkutsk zijn we op de trein gestapt naar Yekaterinburg. Dit traject was het langste gedeelte van onze treinreis; ongeveer 56 uur non-stop in de trein. En dit keer hebben we geen enkele toerist gezien; we hebben alleen maar tussen de Russen gezeten en dat was een leuke ervaring. In ons ‘Transsiberian Handbook’ staan wat zinnetjes en woordjes en dat konden we goed gebruiken want ze spreken hier nagenoeg geen Engels. De Russen kijken nogal nors maar de mensen die wij in onze coupé hebben gehad waren erg sympathiek!

De temperatuur in de treincoupés wisselt nogal. Het is voornamelijk erg benauwd maar soms komt er ook wel weer wat kou binnen. Hierdoor kregen we last van een stijve nek wat de reis niet bepaald comfortabeler maakte. Ik kon op een gegeven moment niet meer liggen vanwege de pijn in mijn schouders en aangezien ik al niet helemaal fit was vanwege het akkefietje met de sushi, heb ik veel van de tijd apathisch voor me uit zitten staren naar het levende schilderij.

Het was erg fijn om in Yekaterinburg de trein te kunnen verlaten. We werden daar opgehaald door iemand van het hostel en we bleken de einge gasten te zijn dus hebben daar goed kunnen bijslapen.We zijn door Tatiana, de eigenaresse van het hostel en haar moeder uitgenodigd voor een Russische ‘tasting sessie’ bij hun thuis. Een hele tafel vol met Russische lekkernijen stond voor ons klaar! Na een paar maanden Aziatisch eten, is het wat zwaardere Russische eten wel even wennen...Wat erg lekker was, was de zelfgestookte vodka (die rijkelijk vloeide) en de zelfgemaakte ‘Mors’ (bessensap). De laatste dag, vandaag, nemen Tatiana en haar moeder ons mee naar een mooie plek net buiten Yekaterinburg. Aldus Tatiana en haar moeder een verrassing voor ons....het zal ons benieuwen. De Russische gastvrijheid hier is in ieder geval zeker iets om over naar huis te schrijven!

Vanavond stappen we op de trein naar onze eindbestemming => Moscow! Daar zullen we nog een paar dagen verblijven en dinsdag komen we weer terug in Nederland. Wellicht dat we nog wel wat foto's uploaden van Moscow en misschien ook nog een klein reisverslagje maar hoogstwaarschijnlijk is dit verslag het laatste hoofdstuk van deze bijzondere reis. Bedankt voor al jullie berichtjes, tips en betrokkenheid en tot snel!

Sarah en Martijn